Ayın Öbür Yüzü

Derin, genç bir yazardır. Küçüklüğünden beri aynı rüyayı görmektedir: Gökyüzünde yan yana duran iki ay. Biri alışıldık, parlak, güven veren; diğeri ise sönük, çatlak, karanlık. Rüya her defasında aynı yerde biter: Derin, karanlık ayın yüzeyinde kendi gibi görünen ama gözlerinde ışık olmayan biriyle karşılaşır. Ne kadar çabalarsa çabalasın, onun adını öğrenemez.

Bir sabah uyanır ve pencereyi açtığında gökyüzünde tek ay vardır — ama hissi değişmiştir. Aynadaki yansıması bir an göz kırpar gibi olur. Sonra her şey normale döner. Ancak Derin’in içindeki huzursuzluk büyümektedir. Zihninin bir yerinde ikinci bir gerçeklik çatlamaya başlar.

Bir not defterine yazdığı cümleyle bölüm sona erer:
“İkinci bir ay varsa, ikinci bir ben de olmalı.”