Sana Veda Etmeden Önce

Ertesi gün şiddetli bir yağmur başlar. Aoi, üniversitedeki eski yürüyüş yollarına döner. Ayak izlerinin silindiği, ama hafızasındaki her sahnenin yerli yerinde olduğu o patika.

Ren’in yağmurlu günlerde hep sessizleştiği sahneler gösterilir. Aoi’nin elinde tuttuğu ıslanmış bir not belirir:
“Yağmurda yürümek, içindeki sesi daha net duymak gibidir.”

Aoi, o yağmurun altında bir banka oturur. Yanına bir gölge yaklaşır ama kamera yüzünü göstermez.
Birkaç adım ötede duran adam, şemsiye taşır.
İkisi de konuşmaz.

Aoi sadece fısıldar: “Ren…?”
Ama adam arkasını dönüp uzaklaşır.

Geride bıraktığı tek şey, bir katlanmış sayfa:
“Seni unuttuğumu sandığın her an, daha çok ezberledim seni.“