Zamanın Unuttuğu Bahçe

Bahçenin sonunda, tüm gördüklerinin tersi olan bir alan vardır: Yansıyan Bahçe. Burada çiçekler solar, yollar tersine döner, konuşulanlar susar. Bu alan, bastırılan ve inkâr edilen anıların mekânıdır.

Arda burada, kendinden kaçtığı anlarla yüzleşir: birine söylediği kırıcı bir söz, yarım bırakılmış bir hayal, görmezden geldiği bir dost. Bu yüzleşme ona ağır gelir, ama sonunda bir arınma sağlar.

Yansıyan Bahçe’nin çıkışında, Arda ilk kez ağlamaktan utanmaz. Gözyaşları toprağa düştüğünde yeni bir çiçek belirir.